Gisteren wandelde ik weer eens alleen. Dat was lang geleden. En uit nood geboren, eenvoudigweg omdat niemand met me mee kon. Tijdens de eerste tien minuten vond ik het helemaal niks. Ik miste de gezelligheid, het kletsen, het delen van alles wat je ziet en hoort en meemaakt. Ik ben zelf een taterwater – althans, dat zegt men – dus voelt dit als verplicht zwijgen. En dus ook ongemakkelijk.
Maar gaandeweg
voel ik me steeds meer op mijn gemak. Je niet hoeven te concentreren op naar de
ander luisteren of praten, betekent dat je zeeën van tijd hebt voor andere
dingen. Vooral voor kijken, observeren, foto’s maken. En GENIETEN!
Ik geniet vooral
van de prachtige luchten. Echte Hollandse hemels (al verschillen ze in niks van
de Vlaamse J). Na een
compleet verregende dag, klaart het dan ’s avonds toch weer op en zijn de
wolken net zo massief als eerder op de dag, alleen hebben ze niet langer de
behoefte om leeg te regenen.
Ooit volgde ik
wat cursussen in aquarelleren en hoewel ik er geen ster in was, genoot ik daar
elke seconde van. Op een dag moesten we wolkenluchten schilderen. Lerares Cock
liet zien dat je met veel water een basiskleur aanbracht, daar met een spons vegen
in maakte en er vervolgens weer allerlei kleuren liet invloeien. Ik was verbijsterd
over het resultaat. Dat ik ooit had gedacht dat een wolkenlucht gewoon lichtblauw met wit
was!
Vlak voor
zonsondergang werden de kleuren het mooist gisteren. Adembenemend. Cock had
gelijk. Kijk maar goed naar de foto’s.
Ik heb een grote
wens. Of eigenlijk twee. Ik hoop dat er tijdens de beklimming van de
Kilimanjaro mooie wolkenluchten te zien zijn. En ik hoop dat ik er de tijd en
het bewustzijn voor heb om er weer net zo van te genieten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten