Relatieve spoed

Ik zit bij de fysio. Neen niet voor mezelf. Ik ben hier met mijn dochter. Ik heb dus even de tijd om na te denken en wat te schrijven voor mijn blog.

Over hoe goed we het hier hebben. En hoe weinig we dat beseffen, soms.

Zondag. Ik zit te kijken naar mijn jongste dochter die staat te tennissen. Ineens knapt er iets onderaan haar voet. Huilend moet ze van de baan en omdat de pijn niet wijken wil, besluiten we naar de Spoedeisende Hulp te gaan. Na twee uur wachten is er eindelijk een foto genomen en een drukverband gelegd. Ik heb me rot geërgerd aan de kloof tussen het woord “Spoed” en het gebrek daaraan in de realiteit.

Waarschijnlijk twee weken op krukken lopen, luidt het verdict. Ik zucht, want dat betekent naar school brengen en van school halen en fysio en...  Niet zo eenvoudig om dit een plaats te geven in een leven waarin het evenwicht tussen het werk en het runnen van een huishouden al een wankel evenwicht is en waartussen ik mijn voorbereidingen en sponsorwerving voor Kili-explorer ook probeer te wrikken.

Ik vind het zo sneu voor haar. Ze mist sowieso twee tennistoernooien en een voetbalclinic en ik weet hoe ze daarvoor leeft en hoe ze daarnaar uitkeek.

Ik zit nu met haar bij de fysio. Net nog draaide ik met een aantal fijne collega's een dry-run van een belangrijke presentatie nu donderdag en daarna maakte ik de heldentocht door de file naar huis. Ik ben helemaal gestresst. Ik bedenk dat ik eigenlijk ook een stukje moet schrijven voor dit blog en ineens zie ik de relativiteit in van mijn en onze zorgen en schaam ik me een beetje.

Wat zijn onze zorgen in vergelijking met de wonden die de oorlogen hebben geslagen in de harten, de zielen en de levens van zovele duizenden kinderen? Wat betekent het missen van een tennistoernooi als je dat vergelijkt met het missen van onderwijs, opvoeding, de warmte van een gezin en het vertrouwen in mensen. Wat betekent mijn stress in vergelijking met de angst voor bruut geweld die nooit wijkt?

Ik denk aan Mtoto daar in Oeganda. Voor haar en haar lotgenoten ga ik die berg op. Voor haar tracht ik geld in te zamelen. Ik ken haar verhalen. Ze zitten klaar om geschreven te worden. Mijn en jullie leven is de hemel in vergelijking met het hare. En toch lacht ze.

Ik kijk naar mijn dochter die moedig de pijn verbijt als de fysio haar voet onder handen neemt. Ze glimlacht naar me, haar ogen zoeken steun. Ik besef hoe gelukkig we zijn. Ik besef dat we wat moeten doen voor hen die niet zo gelukkig zijn. Meer dan ooit besef ik dat.