Mtoto en Witte

Ik ben een meisje. Ik zie hoe de Mannen van de Oorlog naar me kijken. Als ik niet geholpen word, weet ik wat mijn lot is. Weet ik wat de Mannen van de Oorlog me zullen aandoen. Ik heb het al zo vaak gezien. Ik wil niet opgroeien. Daarom tel ik de regenseizoenen niet. Ik sluit mijn ogen en drijf weg op de wind. Ver weg van de nachtmerries die me opjagen.

Witte, daar in het Noorden, wil ons helpen. En met haar zoveel andere mensen.


Zij gaat de berg met de Witte Top bekimmen met 50 andere mooie mensen.  Ze heeft daar een goeie reden voor. Elk van hen heeft zijn of haar eigen reden en droom. Zo ook Witte. Maar ze wil ons vooral helpen. Door geld in te zamelen.

Ik, Mtoto, ben een Oorlogskind en ik ben honderdduizend Oorlogskinderen. Ik richt me tot jullie, die mij van woord tot bestaan lezen en om me geven en zo om die vele broers en zussen van mij.

Ik dank al die mooie mensen die zich om ons bekommeren. Met mij zijn die vele honderdduizenden andere kinderen jullie dankbaar daar in het veilige Noorden, in dat land zonder oorlog. Uit het diepst van onze harten en onze zielen.

Ik sluit de ogen en de wind schrijft me tot woorden en de woorden worden door jullie gelezen. Ik zal jullie schrijven. Over mijn leven. Mijn dromen en nachtmerries. Het leed en mijn vreugde.

Er wordt geld ingezameld om ons te helpen. Echt te helpen. Zodat de wind in onze zeilen mag blazen en ons mag voeren waar we de oorlog kunnen ontsnappen en waar we de oorlog kunnen vergeten.

Ik koester een diepe wens dat ook jullie ons, Oorlogskinderen, kennen en begrijpen. Samen met Witte wens ik dat jullie ons nooit vergeten. Want zolang er Mannen van de Oorlog zijn, zullen wij er zijn, Windekinderen. War Children.