Mtoto en de regen

Mtoto zit gehurkt in het verdroogde taaie en hoge gras en speurt met snelle oogbewegingen over de vlakte die gloeit onder de zon. Ze zit op haar eigen hielen als op een krukje en laat haar armen rusten in de plooi tussen haar diep in- en uithijgende lijf en haar bovenbenen. Ze komt moeizaam op adem en merkt hoe ze een schram heeft op haar knie die een beetje bloedt. Ze is gevallen net, rennend hierheen is ze gestruikeld over een boomwortel die ze niet had gezien in haar blinde paniek.

Ze speurt over de vlakte en ziet in de verte de donkere vlek die een onweerswolk zal worden en ze hoort het gerommel van de donder en haar hartslag zakt langzaam en haar hijgen wordt weer ademen.

Bij het eerste doffe gedreun dat over de vlakke rolde, was ze bij de keel gegrepen van angst en was de oorlog in haar weer wakker geworden. De mannen met hun wapens en kanonnen konden van overal komen en dus had Mtoto het op een hollen gezet, blind, nergens heen, drijvend op paniek en angst. Ze was gevallen, was rechtgekrabbeld en had zich verscholen in het hoge steppegras. En daar begreep ze dat het de donder was van het naderende regenseizoen.

Mtoto blijft zitten en komt tot rust en ineens zit een jongen naast haar en hij wijst op haar bloedende knie en vraagt of het pijn doet. Ze kijkt hem niet aan en zegt 'nee, het valt wel mee'. Haar stem klinkt nog geknepen door de angst. De jongen verdwijnt even snel als hij er was, ineens, als een sluipend jachtluipaard.

Mtoto blijft zitten, gehurkt kijkend net boven het droge gras dat bewegingloos staat te verbranden in de zon. Ze wacht op de jongen en deze keer ziet ze hoe hij kruipend en sluipend naderbij komt. In zijn handen heeft hij een witte natte doek en een kruikje met water. Zij reinigt de schram op haar knie en drinkt een paar slokken van het verfrissende water en geeft daarna de kruik aan hem. Hij drinkt gulzig en het water loopt langs zijn kin omlaag en ze lacht en hij verslikt zich.

In de verte rommelt het onweer. De regen zal nu snel komen.