Afscheid van het Kili-avontuur

 

Daar sta ik. Hijgend. Mijn longen pompen, ik haal diep adem tot aan mijn navel en nog is het niet genoeg. IJl is de lucht en ijl is mijn hoofd.

Ik sta boven, op de Kilimanjaro, op het dak van Afrika. 

De zon klimt steeds hoger in het Oosten. Naast mij staat Elvis. Niet de Elvis met bakkebaarden en een gek wit pak met wijde pijpen. Neen. Een jongen van hier, in Afrika. Hij is de laatste uren bij mij gebleven. Trouw. Tot op de top. Ik ben hem dankbaar. Dit stukje is ook voor Elvis.

Ik sta op de top van Afrika. Ik heb het gehaald. Het gevoel van euforie wil maar niet doordringen. Ik ben er! Hallo? IK BEN BOVENOP DE KILIMANJARO!!!! Niets helpt. Het dringt niet door.

Loodzwaar waren die laatste uren. Te kort aan zuurstof. Ik leek maar niet vooruit te komen. Maar geen seconde heb ik aan opgeven gedacht. Al moest ik er nog een uur langer over doen. Die top zou ik halen.

Ik sta op de top. We nemen foto's. De zon staat nog laag en is oranje. De grond kleurt eerst bruinrood en later weer asgrauw. 

Wat ik nog niet besef komt straks. De afdaling is loodzwaar. Mijn lichaam voelt uitgeput. Mijn knieën klotsen van het vocht en kreunen en janken bij elke dreun omlaag. En het zijn er zoveel... Dreun na dreun na dreun...

Ik zit thuis. Achter mijn pc. Ik wil het verslag schrijven van de beklimming. Chronologisch. Ik wil vertellen over alle indrukken. Over de mensen die met me klommen. Over de gesprekken. Over het gevoel op jezelf terug geworpen te worden. Over primitief overleven. Over basisbehoeften. Eten, wc, slapen. Hoe het was, klimmend. Naar adem snakkend. Het lukt me niet. De woorden komen niet en als ze komen en ik ze in zinnen laat glijden, lijken die zinnen niet te vertellen wat ik wil vertellen.

Ik heb de Kilimanjaro beklommen en de berg zit diep in mij, maar ik kan het nog niet van me afschrijven. Misschien wil ik dat ook niet.

Ik stond daar. Op de top van de Kili. Ik had daar weken naartoe geleefd. De dagen naar de top waren lang en zwaar. Die laatste uren waren vreselijk lastig. Ik stond daar en ik wou laten doordringen dat ik er was! Dat ik het doel had bereikt. Dat ik wou juichen! Huilen! Euforisch. Ik wacht. Daarna dalen we af. 

Het schrijven van Mtoto was zo waardevol. Je inleven in hoe het is voor de kinderen die je juist wilt helpen leek in de eerste verhalen niet eenvoudig, maar bleek gaandeweg een vanzelfsprekendheid. Het ging vanzelf. Mtoto werd deel van mij en ik werd deel van haar. Hoe kan dat?

Ik zoek het niet uit. Sommige dingen zijn mooi zoals ze zijn. Het is nu goed ze te laten rusten in de stille nevelslierten van het mysterie. Ik kus Mtoto hierbij vaarwel.

Hier laat ik je los Windekind, van hier af moet je gaan. Met vallen en opstaan. Van hieraf kun je gaan.

Hoe eindig je een blog? Door al mijn stille medestanders te danken, mijn mede-klimmers, alle sponsoren, iedereen die heeft meegeleefd. Ik dank Elvis en ik dank Rumi, en alle begeleiders op de berg, ik dank Mtoto dat ik haar schrijven mocht. Ik dank jullie allemaal. De tocht was zo mooi. De tocht duurde vele weken. We liepen die samen.

Maandag ronden we ons Kili-avontuur af. Dan overhandigen we de cheque aan War Child.

Ik dacht de berg te bedwingen. De Kili laat zich beklimmen, maar niet bedwingen. 

De Kilimanjaro is een deel van mij geworden.

Mtoto en Kuchonga

Mtoto zit in het duister van de hut en kijkt toe hoe de stille jongen, die bijna nooit een woord spreekt, een meisjesfiguur snijdt uit een tak hout. Zijn handen en vingers en het mes dat ze hanteren, lijken te dansen langs en over de tak. De tak verdwijnt en een meisje verschijnt, met een hoog voorhoofd en mooie lippen en haar lichaam is lang en rank en lijkt op een gespannen boog. Mtoto kijkt toe en ze voelt een krop in haar keel. Geen stekelige vrucht deze keer die haar keel verstikt en die pijn doet. Tranen lopen langs haar wangen omlaag en als die haar lippen raken en zij ze met haar tong proeft, smaken ze zout en zoet.

De jongen met de droeve ogen, die weinig zegt, zet het vers gesneden meisje niet tussen de stenen beeldjes. Hij maakt een dun gaatje in het hout en haalt er een touwtje doorheen en daarna bindt hij het beeldje om zijn hals. Hij kijkt haar aan, neemt het houten beeldje vast en zegt zacht: "Dit ben jij, het Meisje van de Wind. Zo ben je altijd bij mij." Mtoto kruipt naar hem toe en kust hem zacht op de wang.

"Je hebt me nooit je naam gezegd", zegt ze. "En dus mag ik jou een naam geven. Ik noem je voortaan Kuchonga Jiwe. Hij die Stenen Snijdt."

Buiten de hut trilt de vlakte onder de loden hitte van de tropische middagzon, die het gras dor schroeit en de beken en de meertjes uitdroogt. Het is er windstil en doodstil. Alsof alle leven verdwenen is. De aarden wegen zijn leeg en stoffig en niemand waagt zich buiten.

In de hut zitten twee oorlogskinderen in het donker. De jongen tikt, met een dunne hamer en een kleine beitel, stukjes steen weg rondom een antilope die beetje bij beetje tevoorschijn komt. Het Meisje kijkt toe. Haar geest drijvend op de wind als een vogel. In haar hand houdt ze een stenen olifantje. Rondom zijn hals draagt hij een houten meisje. In haar ziel woekert de oorlog. Het is een gloeiende steen die zwaar op haar maag drukt. Beetje bij beetje hakt zij in die steen, zoals Kuchonga Jiwe, Hij die Stenen Snijdt. Ze weet nog niet wat de steen worden zal. Ze weet nog niet wat in de steen verborgen zit.

"Weet je altijd wat er in de steen verborgen zit", vraagt zij aan Kuchonga Jiwe. Die schudt het hoofd en op zijn lippen verschijnt een verlegen lach.

"Ik begin te hakken, voorzichtig, heel voorzichtig. En dan vallen de eerste brokjes weg en ineens verschijnt een olifant, of een antilope, of een leeuw. Maar als ik begin te hakken, is de steen gewoon een steen. Pas door te gaan hakken, maak ik wat in de steen zit helder en weet ik wat ik weghakken moet en wat blijft."

Mtoto sluit haar ogen en haar geest zweeft over de vlakte, ze reikt hem de hand en zijn vingers grijpen zich vast en hij zweeft mee, ver weg van hier. Naar landen waar geen oorlog is en enkel rust en stilte en vrede.

"Ik ben Kind van de Wind. Jij bent Hij die Stenen Snijdt. Jij bent mijn vriend."

Sta nog even stil bij het doel!

Morgenochtend stappen we in het vliegtuig. Het is zo onwerkelijk. Iedereen kijkt ernaar uit, iedereen heeft het erover. Mijn achterbuurman heeft het op z’n 64^e ook gedaan, de Kilimanjaro beklimmen. Ik ben gisteravond nog even bij ‘m geweest. Hij heeft het gehaald, die top op bijna zes kilometer. Dat stelde me wel wat geruster, want de afgelopen dagen kreeg ik toch vooral veel verhalen te horen van mensen die het niet hadden gered. Hoogteziekte. De grootste vijand....

Maar nu we allemaal zo druk zijn met onze reis en onze beklimming, is het ook wel weer het moment om even stil te staan bij ons doel. Kinderen die het slachtoffer zijn van oorlogsgeweld een betere toekomst geven. Of eigenlijk: gewoon een toekomst geven. Ze helpen om een leven op te bouwen, ze helpen om de angst, de wreedheden, het verlies en de wanhoop te verwerken.

Ik ben zo trots op dit project. Dat we met z’n allen al zo’n mooi bedrag bij elkaar hebben gekregen. Dat we straks – hopelijk – 16.000 kinderen kunnen helpen! ZESTIENDUIZEND!!

Ze verdienen het. Ze hebben zelf niet om deze slachtofferrol gevraagd. Wij gaan War Child helpen om ze een beter leven te geven. En IEDEREEN die dit leest vraag ik, smeek ik: help ons en steun ons via www.kiliexplorer.nl. En vooral: vertel het voort en spoor anderen aan hetzelfde te doen!

Zaterdag lopen we al!

Nog twee dagen voor vertrek... Als ik het voor mezelf al niet spannend maak, dan doet mijn omgeving dat wel! Dat heb ik natuurlijk ook wel over mezelf afgeroepen, want de voorbije weken en maanden heb ik werkelijk élke gelegenheid aangegrepen om over Kili Explorer en War Child te praten. Wie weet hebben sommigen daarom wel gesponsord, om van het ‘gezeur’ af te zijn :-) !

Nu iedereen ernaar vraagt - een enkeling dacht dat ik alweer terug was en vond dat ik er goed uit zag - krijg je nog maar weinig kans om er zelf NIET mee bezig te zijn. Maar dat geeft niet, het hoort erbij. Het is een uitkijken naar een mooie ervaring zonder dat je weet hoe die ervaring zal zijn.

Eén van de deelnemers zei “je kan alles over de toch op het Internet vinden”. Ja, dat zal wel, maar dat wil ik helemaal niet! Toch was mijn nieuwsgierigheid daarmee gewekt en kon ik het niet nalaten om een paar sites te bekijken. Ik heb me beperkt tot het bekijken van de route, voorlopig zelfs tot het bekijken van de route voor de eerste dag. Van de ‘gate’ tot aan de Mandara Hut op zo'n 2700 meter. Vijf uur lopen, twaalf kilometer. Tenminste, dat lees je op één site. De tijd én de afstand variëren namelijk per site, grappig.

We lopen op de eerste dag door oerwoud. Mistig en vochtig. En we slapen in A-vormige hutjes, met z’n zessen of achten. Leuk! Het lijkt wel een schoolkamp, volgens mij voelen we ons allemaal weer twaalf!! 

Lijstjes...

Als je alles gekocht hebt – of je dénkt dat dat zo is tenminste – dan is de volgende stap natuurlijk om alles ook netjes in te pakken. Nu ben ik wel een “gestructureerd” type, maar ik vind dit toch lastig. Ik wil zo ‘handig’ mogelijk inpakken; dingen die ik niet snel nodig heb onderin, de rest wat meer binnen handbereik. Maar ik heb niet zoveel ervaring met het beklimmen van bergen. Helaas...

Alles moet wat mij betreft bovenop en dat is een beetje lastig :-). En dan heb ik het nog niet over de rugzak. Die neem ik mee als handbagage, maar daar kan ik natuurlijk nog niet alles in doen wat ik straks als ‘day-pack’ bij me wil hebben. Om de eenvoudige reden dat dat ook niet mág. Mijn wandelstokken moeten toch echt in de duffeltas, in de handbagage worden ze anders als wapen beschouwd! Goeie tip van Bouke trouwens: prik ze in een tennisbal, dan krijg je tenminste geen gaten in je tas.

Enige oplossing om me wat meer gemoedsrust te geven: lijstjes. Ik maak een lijstje van alle dingen die ik nog op het laatste moment moet inpakken, van alle dingen die ik nog moet doén en voor het gemak dan ook maar een lijstje van de dingen die ik de eerste avond in Tanzania moet doen. Want na de vlucht en de transfer wil ik zo snel mogelijk naar bed denk ik. Niet meer hoeven nadenken. Dan werk ik netjes mijn lijstje af van wat IN de rugzak moet en wat ERUIT mag en dan kan ik heerlijk gaan slapen. Denk ik.

Bagage

Nog maar vier nachtjes slapen... Het is nu DEZE week! Wow, we zijn al zoooo lang aan het aftellen en nu is het bijna zover. Alle spulletjes zijn aangeschaft – zaterdag nog gauw even een goede zonnebril gescoord – dus nu is het alleen een kwestie van pakken. Volgens de vliegtickets van KLM mogen we twee stuks bagage mee van 23 kg, maar dat is geloof ik toch niet helemaal de bedoeling. Zo’n vijftien kilo maximaal heb ik begrepen en dat is ook wel logisch, het wordt anders wel erg pittig voor de dragers.

Ja, DRAGERS. Ook daar heb ik nooit zo bij stilgestaan. Je gaat met z’n allen de berg op, er zijn gidsen bij, maar ook koks en dragers. Toen het ons werd meegedeeld hoe groot onze totale begeleidingsgroep wordt, moest ik wel even slikken. Jeeeee! Zo’n 18 gidsen, 4 koks en 106 dragers. HONDERD-EN-ZES! 

Alles wat de berg wordt opgesjouwd, wordt ook weer netjes naar beneden gebracht. Géén afval daar. Alles wat je nodig hebt, moet naar boven worden gedragen. Onze bagage, uiteraard ook hun bagage, maar ook alle kookspullen, etenswaren, wc-papier...

Geen wonder dat ons bagagegewicht beperkt is tot vijftien kilo! Ik ga me er ook strikt aan houden!

Volhouden, ook al zit het wel eens tegen!

Ik schreef vrijdag over mijn benefietavond voor War Child. Veel tijd en energie in gestopt, een mooi programma. Enthousiaste vrijwilligers, een prima locatie. De schilderijen van Mitzy Renooy hingen er prachtig bij, Lamine bruiste van energie om een dansworkshop te geven, de djembé-jongens zaten er helemaal klaar voor.

Maar.... geen opkomst. En dus geen opbrengst. Waar lag het aan? Teveel concurrentie van “The Voice of Holland” op tv of van de lokale festiviteiten? Géén idee en weet je: ook niet zo heel erg belangrijk.

Was ik teleurgesteld? Jazeker. Geef ik het nu op? Welnee!!

Alle klimmers hebben vast wel eens activiteiten op touw gezet die wat minder opleverden. Sponsorwerving is nu eenmaal niet de meest eenvoudige tak van sport. Het geeft eens te meer aan hoe hoog we de lat hebben gelegd om 250.000 euro op te halen voor de projecten van War Child. We blijven er met z’n allen voor gaan. Hoe mooi zou het zijn als het bedrag bereikt is wanneer we volgende week zondag weer voet op Nederlandse bodem zetten na onze – hopelijk succesvolle – beklimming van de Kilimanjaro. Het wordt nog een pittige eindsprint, maar ik sta in ieder geval alweer in de startblokken!

Steun mij en War Child, zet het bovenaan je prioriteitenlijstje, of beter nog: DOE HET NU!

Gewoon hier klikken!