Mtoto en Kuchonga

Mtoto zit in het duister van de hut en kijkt toe hoe de stille jongen, die bijna nooit een woord spreekt, een meisjesfiguur snijdt uit een tak hout. Zijn handen en vingers en het mes dat ze hanteren, lijken te dansen langs en over de tak. De tak verdwijnt en een meisje verschijnt, met een hoog voorhoofd en mooie lippen en haar lichaam is lang en rank en lijkt op een gespannen boog. Mtoto kijkt toe en ze voelt een krop in haar keel. Geen stekelige vrucht deze keer die haar keel verstikt en die pijn doet. Tranen lopen langs haar wangen omlaag en als die haar lippen raken en zij ze met haar tong proeft, smaken ze zout en zoet.

De jongen met de droeve ogen, die weinig zegt, zet het vers gesneden meisje niet tussen de stenen beeldjes. Hij maakt een dun gaatje in het hout en haalt er een touwtje doorheen en daarna bindt hij het beeldje om zijn hals. Hij kijkt haar aan, neemt het houten beeldje vast en zegt zacht: "Dit ben jij, het Meisje van de Wind. Zo ben je altijd bij mij." Mtoto kruipt naar hem toe en kust hem zacht op de wang.

"Je hebt me nooit je naam gezegd", zegt ze. "En dus mag ik jou een naam geven. Ik noem je voortaan Kuchonga Jiwe. Hij die Stenen Snijdt."

Buiten de hut trilt de vlakte onder de loden hitte van de tropische middagzon, die het gras dor schroeit en de beken en de meertjes uitdroogt. Het is er windstil en doodstil. Alsof alle leven verdwenen is. De aarden wegen zijn leeg en stoffig en niemand waagt zich buiten.

In de hut zitten twee oorlogskinderen in het donker. De jongen tikt, met een dunne hamer en een kleine beitel, stukjes steen weg rondom een antilope die beetje bij beetje tevoorschijn komt. Het Meisje kijkt toe. Haar geest drijvend op de wind als een vogel. In haar hand houdt ze een stenen olifantje. Rondom zijn hals draagt hij een houten meisje. In haar ziel woekert de oorlog. Het is een gloeiende steen die zwaar op haar maag drukt. Beetje bij beetje hakt zij in die steen, zoals Kuchonga Jiwe, Hij die Stenen Snijdt. Ze weet nog niet wat de steen worden zal. Ze weet nog niet wat in de steen verborgen zit.

"Weet je altijd wat er in de steen verborgen zit", vraagt zij aan Kuchonga Jiwe. Die schudt het hoofd en op zijn lippen verschijnt een verlegen lach.

"Ik begin te hakken, voorzichtig, heel voorzichtig. En dan vallen de eerste brokjes weg en ineens verschijnt een olifant, of een antilope, of een leeuw. Maar als ik begin te hakken, is de steen gewoon een steen. Pas door te gaan hakken, maak ik wat in de steen zit helder en weet ik wat ik weghakken moet en wat blijft."

Mtoto sluit haar ogen en haar geest zweeft over de vlakte, ze reikt hem de hand en zijn vingers grijpen zich vast en hij zweeft mee, ver weg van hier. Naar landen waar geen oorlog is en enkel rust en stilte en vrede.

"Ik ben Kind van de Wind. Jij bent Hij die Stenen Snijdt. Jij bent mijn vriend."