Schrijven voor Kili

Nog iets meer dan twee maanden en dan gaan we. Op weg naar de top van de Kilimanjaro. Het is nog heel onwezenlijk. Tijdens de wandeltrainingen ben ik er vaak intensief mee bezig, maar in het leven van alledag word je toch al gauw opgeslokt door allerlei andere beslommeringen. Daarom is het schrijven van een blog zo fijn. Het dwingt je als het ware even om je volledig te focussen op dit project, deze missie, die inmiddels zo’n substantieel deel van mijn leven is geworden. Mensen deelgenoot maken van mijn voorbereidingen, van mijn Mtoto-verhalen en van mijn sponsorinspanningen is bijzonder waardevol.

Ik merk dat ik veel bewuster en opmerkzamer ben bij alles wat ik doe en alles wat er om me heen gebeurt en betrekking heeft op de Kili Explorer en War Child. Alsof ik niks wil missen wat ik misschien ook nog in mijn blog zou kunnen gebruiken.

Bij het opmaken van de verschillende blogberichtjes probeer ik ook steeds fotomateriaal te gebruiken. Het maakt het zoveel duidelijker. Het leest zoveel prettiger. Voor de stukjes over mijn voorbereiding is het heel eenvoudig; ik maak continu foto’s, juist met het doel om mijn blog ermee te verlevendigen. Ik krijg er leuke reacties op.

Anders is het met de stukjes over Mtoto. Ook daar wil ik graag foto’s gebruiken. Dat betekent dus zoeken op Internet. “Children in Uganda” of “African children” zijn daarbij mijn favoriete zoektermen. Maar recent zocht ik ook op “Lord’s Resistance Army”, want daar gaat het tenslotte om als je het hebt over oorlogsgeweld in dat gebied.

En dan bekijk je al die foto’s. Van kindsoldaten. Van vluchtende mensen. Van kinderen die zo overduidelijk de horror in de ogen hebben vanwege alles wat ze hebben meegemaakt. Van fysiek getekende slachtoffers. Meisjes die verkracht zijn en waarvan het gezicht daarna volledig is verminkt. Mijn adem stokt. Mijn maag keert zich om.

De tranen prikken. De moed om nog verder te bladeren door de foto’s wordt kleiner. De drang om iets bij te dragen aan de verbetering van kinderlevens des te groter.