Mtoto zonder nachtmerries

Ik ben Mtoto Wa Upepo. Ik ben Windekind. Kind van de Wind. Ik was een Kind van de Oorlog. Ik ben een Kind van de Oorlog. Die oorlog zal nooit helemaal verdwijnen. Maar ik heb geleerd ermee om te gaan. Ik heb geleerd de oorlog die mij vanbinnen opvrat als miljoenen hongerige termieten, te bedwingen en klein te maken.

Ik herinner me weinig dagen. Alle dagen waren dezelfde. Angst. Warmte. Honger. Ik wou dat ik ze allemaal kon vergeten.

Ik herinner me de dag dat Marie in het dorp aankwam. Een jonge blanke vrouw in fletse kleding. Ze rook naar bloemen en reinheid. Ze was groot en bleek. Ze had stralend blauwe ogen. Ze aaide me over mijn kroeskop en vroeg me in mijn eigen taal hoe oud ik was. Ze sprak mijn taal vreemd. Ik zei dat ik mijn leeftijd niet wist.

Ik herinner me de dag dat Marie en de andere blanke mensen uit het Noorden in ons dorp aankwamen en om de een of andere reden voelde dat meteen goed en veilig. Die nacht sliep ik voor het eerst zonder nachtmerries.

Marie aaide me over mijn kroeshaar en ik begon spontaan te huilen. Ze liet me huilen tegen haar schouder aan, met haar arm om mij heen, ze zei niet veel, ze luisterde. Ze suste me, zachtjes.

Die nacht sliep ik en liep ik door velden van vers gras waartussen witte bloemen groeiden en de zon was klein en wit en ze verwarmde me, maar schroeide niet en ik was niet bang. Voor het eerst liep ik over een vlakte zonder me bang te voelen, als opgejaagd wild. Hier waren geen sluipende leeuwen.

Die nacht sliep ik zacht. Ik, Windekind, sliep zacht en dreef mee op de winden van de vrede in mijn hart.