Morgenochtend stappen we in het vliegtuig. Het is zo
onwerkelijk. Iedereen kijkt ernaar uit, iedereen heeft het erover. Mijn
achterbuurman heeft het op z’n 64e ook gedaan, de Kilimanjaro
beklimmen. Ik ben gisteravond nog even bij ‘m geweest. Hij heeft het gehaald,
die top op bijna zes kilometer. Dat stelde me wel wat geruster, want de
afgelopen dagen kreeg ik toch vooral veel verhalen te horen van mensen die het
niet hadden gered. Hoogteziekte. De grootste vijand....
Maar nu we allemaal zo druk zijn met onze reis en onze
beklimming, is het ook wel weer het moment om even stil te staan bij ons doel.
Kinderen die het slachtoffer zijn van oorlogsgeweld een betere toekomst geven.
Of eigenlijk: gewoon een toekomst geven. Ze helpen om een leven op te bouwen,
ze helpen om de angst, de wreedheden, het verlies en de wanhoop te verwerken.
Ik ben zo trots op dit project. Dat we met z’n allen al zo’n
mooi bedrag bij elkaar hebben gekregen. Dat we straks – hopelijk – 16.000 kinderen
kunnen helpen! ZESTIENDUIZEND!!
Ze verdienen het. Ze hebben zelf niet om deze slachtofferrol
gevraagd. Wij gaan War Child helpen om ze een beter leven te geven. En IEDEREEN
die dit leest vraag ik, smeek ik: help ons en steun ons via www.kiliexplorer.nl. En vooral: vertel
het voort en spoor anderen aan hetzelfde te doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten