Mtoto is ziek

Mtoto ligt te slapen in het duister van de hut waar het ruikt naar kruiden. Ze rilt en zweetdruppels parelen op haar voorhoofd. Mtoto is ziek.

Gisteren voelde ze zich ineens niet lekker. Ze was met de andere meisjes en vrouwen helemaal de bergen in gegaan om er water te halen bij de bron. Bijna twee uur hadden ze gelopen langs de zanderige wegen die bezaaid liggen met scherpe stenen en die stoffig zijn en waarin diepe greppels zijn gegraven door de regen.

Ze liepen in stilte om geen aandacht te trekken. Ze liepen in stilte en spitsten de oren als gazelles en speurden het struikgewas voorturend af met hun ogen, op hun hoede voor de roofdieren en soldaten die zich hier schuil houden in de koele schaduw van het oerwoud op de heuvels.

Bij de bron hadden ze zich gewassen. Spelend, terwijl de oudere vrouwen de wacht hielden. Ze had een stuk zeep gekregen en daarna rook ze heerlijk naar bloemen. Ze had gulzig van het water gedronken.

Op de terugweg voelde ze zich ineens niet lekker. Het voelde alsof alle kracht langs haar gonzende hoofd wegvloeide. De hitte van de dag leek als honderden overvolle kruiken water op haar te drukken. Haar nek en schouders jankten van de pijn en haar hart bonsde alsof ze uren had gelopen. Ze kreeg het warm en dan weer koud en haar buik leek vol priemende angels te zitten.

Mtoto weet niet hoe ze in het dorp is geraakt met die zware kruik op haar hoofd. Ze weet hoe ineens alles zwart werd en de wereld verdween. Hoe vrouwen rond haar stonden en hoe ze in een hut werd gelegd en hoe men haar natte doeken bracht om de gloed te koelen en hoe iemand haar probeerde te laten drinken en haar kruiden liet kauwen.

Mtoto droomde de vreemdste dromen. Ruwe dromen over de oorlog. Over vloekende dronken soldaten die de vrouwen verkrachten en verminken terwijl hun kinderen staan te kijken. Die de mannen vermoorden en het dorp plunderen. Over olifanten die door de jungle razen en de bomen omver lopen. Over huilende kinderen die om hulp vragen. Over eenzaamheid en hulpeloosheid. De dromen zijn zo diep en ze is te ziek om eraan te ontsnappen.

Het ergste is nu voorbij. De koorts wijkt langzaam en Mtoto slaapt nu rustig. Een vrouw met een vreselijk verminkt gelaat waakt bij haar. Ze geeft Mtoto een beetje te drinken en zingt stil een bezwerend lied over de wind en de vogels en de zon en de wolken.